តើការបោះបាយបិណ្ឌក្នុងពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះ មានអត្ថន័យដូចម្តេច?
ក្នុងឱកាសនៃពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះ ប្រជាជនខ្មែរតែងតែទៅវត្តធ្វើការបោះបាយបិណ្ឌជារៀងរាល់ព្រឹកដោយសារតែពួកគាត់មានជំនឿថា ដើម្បីបញ្ជូន ឬ ឧទ្ទិសកុសលឱ្យទៅដល់ញាតិសណ្តានសាច់សារលោហិត ដែលបានចែកឋានទៅបរលោក ។ ជារៀងរាល់ព្រឹកព្រលឹម នៅវេលាម៉ោង ៤ ជិតភ្លឺប្រជាពលរដ្ឋតែងតែនាំគ្នាដើរទៅវត្ដអារាមនានានៅក្នុងភូមិ ឬនៅក្បែរផ្ទះរបស់ខ្លួន ជាមួយនឹងនំចំណីដែលធ្វើរួចជាស្រេចដាក់ក្នុងចាន ឬ ស្បោងដើម្បីទៅវត្ដធ្វើពិធី បោះបាយបិណ្ឌ ។
ការបោះបាយបិណ្ឌ (ការបោះដុំបាយ) ជាសកម្មភាពមួយ ដែលមិនទាន់មានការឯកភាពគ្នា នៅក្នុងសង្គមពុទ្ធសាសនិកនៅឡើយ ដោយអ្នកខ្លះបានចាត់ទុកការបោះបិណ្ឌជាកិច្ចដ៏សំខាន់មួយមិនអាចខកខានបាននៅក្នុងរដូវបុណ្យកាន់បិណ្ឌនេះ ខណៈដែលអ្នកខ្លះបានអះអាង និង រិះគន់ថា ការបោះបាយបិណ្ឌជាទង្វើមិនត្រឹមត្រូវ ជាការខ្ជះខ្ជាយជាការធ្វើមិនគោរពទានជាដើម ។អ្នកដែលជឿថា បោះបាយបិណ្ឌមានប្រយោជន៍គិតថា បោះបាយបិណ្ឌគឺបោះឱ្យពួកប្រេត (ហេតុនេះទើបនៅតំបន់ខ្លះមិនហៅបាយបិណ្ឌទេ តែហៅថា បាយប្រេត)។
ចំណែកអ្នកពុទ្ធនិយមខ្លះទៀតបានអះអាងថា ការបោះបាយបិណ្ឌជាការធ្វើទានមិនត្រឹមត្រូវតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះពុទ្ធឡើយ ។ ទន្ទឹមនឹងនេះដែរ ពួកគេបានធ្វើការអធិដ្ឋានទៅដល់សាច់ញាតិ ដែលស្លាប់ និង បោះបាយបិណ្ឌនៅជុំវិញព្រះវិហារ ។ ជាពិសេសពួកគេជឿថា វិញ្ញាណទាំងឡាយណា ដែលគ្មានសាច់ញាតិត្រូវបានគេដោះលែង ពីឋាននរកឱ្យមកកាន់វត្តអារាមដើម្បីទទួលអាហារពីសាច់ញាតិរបស់ពួកគេនៅពេលយប់ ។
វិញ្ញាណពួកគេត្រូវត្រលប់ទៅឋាននរកវិញ នៅមុនពេលព្រះអាទិត្យរះ ។ វិញ្ញាណទាំងនោះនឹងទៅគ្រប់ ៧ វត្តដើម្បី រកមើលសាច់ញាតិ និង ទទួលអាហារពីពួកគេ ។ ប្រសិនបើវិញ្ញាណទាំងនោះមិនឃើញសាច់ញាតិរបស់ពួកគេមកវត្តទេនោះ ពួកគេនឹងដាក់បណ្ដាសាសាច់ញាតិរបស់ពួកគេ ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលសាច់ញាតិគួរតែយកចង្ហាន់ទៅវត្ត ទោះបីជាច្រើនឬក៏តិចក៏ដោយក្នុងអំឡុងពេលបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ នេះ ៕
